Maninjau, Bukettingi, danau sinkarak, medan

Vrijdag 6 mei smorgens rondom een uur of 8.
Het is alweer de laatste dag van een fantastische reis over het eiland Sumatra.De laatste dagen doorgebracht in Medan, in een hotel recht tegenover het voor iedereen zeer bekenderestaurant Tip Top.Oh wat is het eten daar lekkerrr!! En op woensdag, vrijdag en zaterdag avond live muziek, met oude indonesische evergreens. Het restaurant bestaat dit jaar 80, een paar personeelsleden spreken nog wat Nederlands
Terug naar mijn reis
Op dinsdag 19 april vertrokken met een auto (na eerst overal mensen opgehaald te hebben, dus bijna 2 uur later dan afgesproken, maar wij hebben geduld, en hebben tijd zat!!) Naar het prachtige Danau Maninjau.
Het is een vredig meer, een kratermeer tussen hoge steile bergwanden.
Ik wilde graag naar het zelfde guesthouse (beach inn) gaan, waar ik 6 jaar geleden ook hen gelogeerd, maar dat is inmiddels ter ziele gegaan!
Op naar beach guesthouse, direct aan het meer gelegen.Een prima plek om te zijn, savonds komt er nog n Frans meisje, en een gast uit Duitsland, dus


gezelligheid aan tafel.De andere dag een scooter gehuurd en het meer rond gereden, met een stuk van de omgeving.Deze weg rondom het meer heb ik 6 jaar geleden gefietst (70km), maar nu lekker op de scooter, heerlijk de wind in je gezicht, want wat is het heet!!
Een lange wandeling gemaakt naar een uitkijk plek.De rest van de dagen gewoon lekker op mijn terrasje gezeten, het meer aan mijn voeten.(lekker lezen,)
Zo, n rust, af en toe komt een visser langs in zn ranke bootje, om de vangst
van de dag binnen te halen.Oh en wat heb ik hier een lekkere viscurry, s gegeten, ik heb zelfs een avond mee mogen koken samen met de ibu van het guesthouse! Ook weer n leuke ervaring, niks sausjes uit pakjes, alles vers uit de vijzel.Ik ontmoette hier 4 nederlandse mensen (gepensioneerden) erg schreeuwerig, steeds Nederland vergelijkend met Indonesië, veel bintang drinkend, en maar zeggen dat het allemaal zoveel beter is in Nederland.Ik heb mijn nek uitgestoken (ook omdat ik me schaamde omdat ik ook orang belanda ben)en gevraagd waarom ze eigenlijk naar Indonesië zijn gekomen, je kunt toch veel beter daar blijven waar t zo goed is!!
Zacht gemompel, en daar was de kous mee af.Wat ook heel leuk is is de heetwater bron in Maninjau, het is een soort van vierkante overdekte vijver, waar iedereen die geen douche heeft (en dat zijn er veel) zich komt wassen en baden.Het voelt heerlijk warm aan, zuurstofbelletjes die je via je rug naar boven voelt dwarrelen.Ik was daar sochtends 10 uur, niemand aanwezig, enkel een paar wachtende dames, kom ik er later achter dat wassen en baden strikt gescheiden is, dames van 9 tot 3 en later de mannen,
Dus de andere dag savonds om 5 uur er naar toe, prachtig, vaders met hun zoontjes, en er wordt wat afgepoetst met nog de echte lux handzeep, tanden gepoetst! Een prachtig schouwspel, waarvan je toeschouwer mag zijn!
En dan de zwembroek verwisselen voor de onderbroek, hele grote handdoeken om, op n acrobatische wijze wordt er omgekleed!!
Dan zie je ook weer het grote verschil in cultuur!
Zaterdag 23 april via de 44 haarspeldbochten weg naar Bukettingi! (Die allemaal genummerd worden aangegeven)


Bukettingi ligt hoger, en is ook wat koeler.Deze stad is ontstaan doordat Dhr, de Cock daar in 1820 een fort ter verdediging heeft gebouwd.
Dit ford (of wat er van over is) is nog steeds het middelpunt van de stad samen met de kloktoren.
Bukettingi heeft een grote kloof (de karbouw kloof) deze heb ik op zondagmiddag een heel stuk door gelopen, en via 300 trappen weer naar boven geklommen, werkelijk drijfnat van t zweet kwam ik boven, moe trots en voldaan, zoals ze dat noemen.
Ik besluit om een dag of 4 naar het singkarak meer te gaan, dit ligt ongeveer 35 km vanaf Bukettingi, en is de bakermat van de Minangkabau clan (de clan met het matriachaal (vrouwelijk) stelsel, alle macht verloopt via de vrouw).
Ik word hartelijk uit gelachen door mensen in Bukettingi, omdat ik daar 4 dagen heen wil, veel te lang, je hebt alles in 1 dag gezien.
Ik last me niet van de wijs brengen, en laat me toch door iemand met n auto naar het meer met masr 2 hotels brengen.De weg er naar toe was al zo geweldig mooi! Het ene hotel was gesloten , dus er bleef nog maar 1 hotel over! Hotel sumpur. Ik was meteen helemaal weg van het hotel, gebouwd in Minangkabau stijl, met terrasje aan het meer, op het (eigen) terrasje een paar grote pauwen stoelen. En het uitzicht....magnifiek! Al zal dan de omgeving misschien wat tegenvallen, het hotel en vew kan al niet meer stuk!!
Savonds heb ik n lang gesprek met de eigenaar (Andy) van het hotel.Hij is samen met zn vrouw sinds 2 maanden eigenaar van t hotel, omdat zn ouders recentelijk overleden zijn.Hij vertelt me veel van de cultuur van de minangkabau, en vraagt of ik de andere dag met hem mee wil lopen naar een specifiek minangkabou kampung, en natuurlijk wil ik dat, hij waarschuwt wel dat de kampung vrij hoog ligt!
Ik eet savonds in het restaurant de specialiteit van het singkarak meer, de billie vis, het billie visje is niet groter dan het stekelbaarsje dat wij vroeger in de sloot vingen! Zeker 100 liggen er op mn bord, met de vinger het kopje er af, dan een hap (je) tot het staartje, de kop enhet staartje ging naar de 2 poesen die inmiddels op de reuk af kwamen.De visjes waren heerlijk geroosterd.De volgende dag dus op naar de kampung Sumpu!! Inderdaad was het n heel stuk omhoog! Kampung Sumpu omvat een aantal zeer oude Minangkabau huizen (Ruhma gadang) Van de 5 oudste zij er in 2014 3 afgebrand, een enorme emotionele schade die de clan is overkomen.Twee nieuwe huizen zijn inmiddels samen met de hele bevolking gebouwd.Sponsering vanuit het hele land en wereld. De grootste sponser is de eigenaresse van het agua flessen water.Ik ontmoet hier de architect van de huizen, een heel innemend iemand. We krijgen een gesprek over Pramoedya ananta tur, een van de grootste schrijvers van Indonesie, ( ik heb al zn boeken gelezen, hierdoor begrijp je ook hoe toen de verhoudingen waren, in de koloniale tijd, en dat dit niet langer kon duren, en de republiek indonesia hierop volgde)Inmiddels vragen de 2 heren of ze even naar het vrijdaggebed in de moskee kunnen.Wie ben ik omdat tegen te houden, ik krijg een prachtig fotoboek van Indonesia om me te vermaken.
Na ongeveer drie kwartier komen ze terug, er wordt wat ceremonie kleding vertoont, ik mag een "feest pak" aan, geweldig toch!! Er worden heel wat foto, s gemaakt.Weer zo, n geweldige ontmoeting van lokale mensen.
De dag daarop een scooter gehuurd (ik moest geld pinnen, en dat kan alleen masr 15 km verderop) en naar Padangpanjang gereden.Ik ben vaak onderweg gestopt om van het uitzicht te genieten, mooie glooiende rijstterrassen, kokospalmen, soms net n sprookje.
In Padangpanjang ben ik naar de kapper (rambut) geweest, 1 euro, en prima geknipt! Via het hotel een groot stuk langs het meer gereden.
De weg is erg goed, de dessa, s leuk, en de rijstvelden betoverend! Het is nu de tijd van de papaya, s heerlijk, zo lekker rijp door de zon.
De laatste dag ga ik met de manager van get hotel een grote tocht maken.
We bezoeken het kominklijk paleis van de raja, dit is inmiddels de 2e replica, 2 maal is het paleis in vlammen op gegaan! Zo mooi en kleurrijk het paleis!
Daarna naar de koe rennen, heel apart, 2 koeien aan een soort van aam, daar achter lopend een man, en dan samen proberen aan de overkant van het 75 meter modderbad te komen.Omdat er nooit geen toeristen komen daar, kreeg ik een soort van oorkonde uitgereikt!
Als laatste naar het 20 meter lange graf, waar al meer dan 100 jaar de grootmoeders van de minangkabau clan begraven liggen!
Ik heb dit gedeelte van west sumatra als een van de mooiste gebueden ervaren van sumatra! Zo puur en ongerept, de rijstvelden, terrassen zo mooi, maar ook zo echt (op Bali denk ik wel ns dat ze zo aangelegd zijn voor de toeristen).Ik kan iedere indonesia ganger adviseren om dit gedeelte van west sumatra te gaan bekijken, verwacht geen luxe, geen wifi, (te afgelegen) maar wel een schitterend (schoon) meer, en lieve vriendelijke mensen!
Ik ga zo mijn spullen pakken, uitchecken, daarna nog lekker lunchen bij Tip Top , met de bejak naar de trein, met de trein naar het (nieuwe) vliegveld, vlieg vanavond om 18.30 naar Jakarta, om 22.30 naar Amsterdam (13 u vliegen, rechtstreeks) en kom daar zaterdag morgen om 0.8.00 uur aan, waar ik mijn lieve kinderen en kleinkinderen in mijn armen kan sluiten, want elkaar bijna 7 weken niet zien, is best heel lang!! Maar via app, mail en scype hebben we dagelijks contact.
Ik ben ontzettend dankbaar dat ik deze reis heb mogen maken, niets vervelends is gebeurd, geen ziekte (zelfs niet 1 keer diarrhee), dat ik (weer) hele leuke lokale mensen heb ontmoet, en heb mogen genieten van hun prachtige en fascinerende land.
Salams
Lambert